Ιμάμης Μπεκενμπάουερ: Όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπαιζε άμυνα (ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ)

Θυμόμαστε: τον περασμένο Οκτώβρη, επενέβη προσωπικά και διέταξε την απελευθέρωση του διαιτητή της συνάντησης Τράμπζονσπορ- Γκαζιάντεπσπορ –ο άρχοντας του αγώνα δεν είχε σφυρίξει κάτι πέναλτι και ο πρόεδρος των γηπεδούχων τον κλείδωσε στο καμαράκι, είναι λόγος τώρα αυτός να ασχοληθεί ολόκληρος αρχηγός κράτους; 

Τον Απρίλιο, ο Ερντογάν εγκαινίασε το ανακαινισμένο, υπερσύγχρονο γήπεδο της Μπεσίκτας κεκλεισμένων των θυρών (!) ώστε να αποφύγει τη συνάντηση με τους οργανωμένους οπαδούς οι οποίοι θεωρούνται εχθροί του καθεστώτος μετά τα γεγονότα της πλατείας Ταξίμ το 2013 –35 από αυτούς είχαν τότε παραπεμφθεί σε δίκη, με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν πραξικόπημα. Ανάμεσα στα ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία, ένα μαχαίρι για κοπή ντονέρ κεμπάπ που βρέθηκε στο σπίτι ενός.

Στις αρχές Αυγούστου, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έκανε, με εντολή του Ερντογάν, μαζική εκκαθάριση διαιτητών, παραγόντων και υπαλλήλων που θεωρήθηκαν ύποπτοι για σχέσεις με την Αδελφότητα του ιεροκήρυκα Φατουλάχ Γκιουλέν. Λίγες μέρες μετά είχαμε ένα ένταλμα σύλληψης εις βάρος ενός πραγματικού θρύλου του τουρκικού ποδοσφαίρου, του Ταύρου του Βοσπόρου Χακάν Σουκούρ: κατηγορείται, μαζί με άλλους τρεις παλιούς συμπαίκτες του στη Γαλατασεράι για συμμετοχή σε ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση.

Οι δικαστικές του περιπέτειες άρχισαν μάλιστα τον Ιούνιο, όταν η εισαγγελία τον κατηγόρησε πως έβρισε, λέει, τον Πρόεδρο στο τουίτερ. Υπενθυμίζουμε πως ο Ταύρος υπήρξε πριν λίγα χρόνια βουλευτής του ΑΚΠ, του κόμματος του Ερντογάν, τότε που ο τελευταίος έκανε ακόμη παρέα με τον Γκιουλέν. Από τότε, έχει κυλήσει, βέβαια, πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες του Βοσπόρου κι ο Σουκούρ έχει, ευτυχώς γι΄αυτόν, εγκατασταθεί στην Καλιφόρνια.

Μα τι συμβαίνει; Πίσω από όλα αυτά κρύβεται σαφώς μια κάποια διαπλοκή των ποδοσφαιρικών αρχών με το ΑΚΠ –ο πρόεδρος της Λίγκας είναι παντρεμένος με την ανιψιά της κυρίας Ερντογάν, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας είναι γιος του εκδότη της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Μιλιέτ κλπ.–, μια ορισμένη τάση του Τούρκου προέδρου προς τον αυταρχισμό, αλλά και μια πιο άγνωστη και παθιασμένη σχέση του με το ποδόσφαιρο. Πριν ο Ερντογάν γίνει Ερντογάν ήταν γνωστός ως Ιμάμης Μπεκενμπάουερ.

1976. Η Μπάγερν Μονάχου κερδίζει το τρίτο στη σειρά Κύπελλο Πρωταθλητριών, η Εθνική Γερμανίας είναι Πρωταθλήτρια Κόσμου κι ο Φραντς Μπεκενμπάουερ ετοιμάζεται να κερδίσει τη δεύτερή του Χρυσή Μπάλα. Στην Κωσταντινούπολη, η Φενερμπαχτσέ, που αντιμετωπίζει κάποια οικονομικά προβλήματα, στέλνει τα λαγωνικά της να ανακαλύψουν άγνωστα –και φτηνά– ταλέντα ανάμεσα στους νεαρούς παίκτες των τοπικών πρωταθλημάτων. 

Ένας από αυτούς, υπάλληλος της Εταιρείας Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων και μεγάλος θαυμαστής του Κάιζερ της Μπάγερν, διακρίνεται για το παιχνίδι του με την μπάλα, το εντυπωσιακό αθλητικό του παράστημα αλλά και για τις ηγετικές του ικανότητες.

Ξεκίνησε παίζοντας στην επίθεση, στους δρόμους του Κασίμπασα, της φτωχογειτονιάς στην ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης, όπου κατέληγαν πολλοί εσωτερικοί μετανάστες τη δεκαετία του ΄60. Σιγά σιγά, ακριβώς όπως και το είδωλό του, οπισθοχώρησε στο κέντρο της άμυνας και σε αυτήν τη θέση διακρίνεται στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 με την ημιεπαγγελματική ομάδα επιλέκτων των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων. 

Τότε αποκτά το τόσο εύγλωττο παρατσούκλι του. Ιμάμης –καθώς έχει σπουδάσει σε θρησκευτικό λύκειο– Μπεκενμπάουερ. Τεχνικός, γρήγορος, έξυπνος και πολύ μαχητικός, δεν διστάζει να ανεβαίνει για να κυνηγήσει το γκολ. 

Οι εφημερίδες τον βάζουν συχνά στην καλύτερη ενδεκάδα της τελικής φάσης του τοπικού πρωταθλήματος της Κωνσταντινούπολης. Κάπως έτσι τραβάει και την προσοχή της ομάδας που υποστήριζε φανατικά, της Φενέρ, και του προπονητή της Τόμισλαβ Καλοπέροβιτς (πέρασε ένα φεγγάρι από τον Απόλλωνα Αθηνών).

Μια μέρα, λίγο πριν το ματς, ένας δημοσιογράφος μεταφέρει στον ταλαντούχο λίμπερο την πρόταση της ομάδας για συμβόλαιο. 

Ο 22χρονος Ιμάμης Μπεκενμπάουερ ευχαριστεί για την τιμή και αρνείται: «Δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει ο πατέρας μου». Ο πολύ αυστηρός και πολύ παραδοσιακός Αχμέτ Ερντογάν, που έφτασε στο Κασίμπασα από το Ριζέ, την ποντιακή Ριζούντα, στα νοτιανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας, δεν είναι φίλαθλος. Το όνειρό του είναι τα παιδιά του να ξεφύγουν από τη φτώχεια. 

Αν πιστέψουμε όσα του αρέσει να διηγείται για να τονίζει τη λαϊκή του καταγωγή, ο σημερινός πανίσχυρος ηγέτης της Τουρκίας δούλευε κουλουρτζής ως παιδάκι –ακόμη καλύτερα, αυτοδημιούργητος κουλουρτζής: μάζευε τα απούλητα σουσαμοκούλουρα της χτεσινής μέρας, τα ζέσταινε και τα πουλούσε στον δρόμο. Αργότερα, επιμελής μαθητής και καταπιεσμένος μπαλαδόρος, αναγκαζόταν να κρύβει τις τάπες των ποδοσφαιρικών του παπουτσιών σε ένα σακί με κάρβουνο μην τύχει και τον πάρει είδηση ο τρομερός Αχμέτ. 

Αλλά, εκείνο το απόγευμα του 1976 αρνήθηκε την πρόταση της αγαπημένης του ομάδας. Είχε ήδη κάτι άλλο στο μυαλό του. Πριν μερικούς μήνες, σε ένα ματς του τοπικού, το οποίο κατέληξε σε άγριο ξύλο, όπως πολλά τέτοια ματς, ξέσπασε μέσα στη φωτιά της μάχης: «Μια μέρα θα γίνω πρωθυπουργός, θα γίνω πρόεδρος! Και τότε θα δείτε!». Είδαμε και φοβόμαστε λίγο τι μας μένει ακόμη να δούμε.

Πάντως, ο πολιτικός Ερντογάν, δήμαρχος Κωνσταντινούπολης στα 40, πρωθυπουργός στα 49, πρόεδρος στα 60, ήδη σουλτάνος για ορισμένους, έμαθε πολλά από την καριέρα του στα γήπεδα: για παράδειγμα, να διαβάζει το παιχνίδι του αντιπάλου και να προσαρμόζει το δικό του. 

Έτσι, αν και το 1998 καταδικάστηκε σε φυλακή για την απαγγελία ενός ποιήματος που μιλούσε για «μιναρέδες που θα γίνουν οι ξιφολόγχες μας, τα τζαμιά τα στρατόπεδά μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας», στη συνέχεια αναπροσάρμοσε τη ρητορική του και σταδιοδρόμησε με την ετικέτα του «συντηρητικού μουσουλμάνου δημοκράτη».

Παίζει ακόμη καμιά φορά μπάλα και δεν έπαψε ποτέ να υποστηρίζει τη Φενερμπαχτσέ, την ομάδα της Ριζέ και την Κασίμπασα Σπορ –που παίζει πλέον στο στάδιο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν– και να παρακολουθεί με πάθος την εθνική ομάδα. Λέγεται ότι όταν δεν συμφωνεί με τον τρόπο του παιχνιδιού, πράγμα που συμβαίνει συχνά, φροντίζει να γνωστοποιούνται οι λεπτομερείς τεχνικές του παρατηρήσεις στους προπονητές. Κυκλοφορεί η ιστορία ότι κάποτε έδωσε χαρτάκι με σύνθεση στον  Φατίχ Τερίμ αλλά δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά.

Πρόσφατα, τη νύχτα της 15^ης Ιουλίου, όταν εν μέσω πανικού απηύθυνε μήνυμα στον τουρκικό λαό μέσα από εφαρμογή κινητού τηλεφώνου, αξιοποίησε και πάλι τις γνώσεις που απέκτησε στον χώρο του ποδοσφαίρου: παρόμοιο τρόπο επικοινωνίας είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα, όταν ανέλαβε να εμψυχώσει προσωπικά αλλά από απόσταση τους Τούρκους διεθνείς πριν από έναν αγώνα.

Σύμφωνα με τους κοντινούς του ανθρώπους, ο Ερντογάν ακόμη και χαμένος, βρίσκει πάντα τον τρόπο να βγαίνει τελικά νικητής. Αυτό, βέβαια,  δεν μαθαίνεται, τουλάχιστον θεωρητικά, στα γήπεδα.

   

πηγή: sombrero.gr