Οι οργανωμένοι οπαδοί του Αμφίλοχου αποφασίσαμε πως θα είμαστε σύμφωνοι σε μια συγχώνευση με την ομάδα της Μπούκας μόνο και εάν το όνομα της ομάδας είναι "ΑΜΦΙΛΟΧΟΣ" και οποιοδήποτε παρόμοιο.
Εν έτη 2017 μια τέτοια συγχώνευση μόνο για καλό θα μπορούσε να γίνει. Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Δεν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο. Υπάρχουν αρκετά χωριά δίπλα μας και το καθένα έχει τη δική του ομάδα. Κάτι που δεν συμφέρει κανέναν.
Σαν οπαδοί ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρακαλέσαμε και δεν πρόκειται να παρακαλέσουμε κανέναν για να στηρίξει την προσπάθεια μας. Ποτέ δεν ξεπέσαμε στην ανάγκη κανενός. Πάντα και παντού στεκόμασταν μόνοι μας. Τι να πρωτοπούμε για εκδρομές;
Κέρκυρα; Κόνιτσα; Ηγουμενίτσα; Μέχρι και στα Τρίκαλα φτάσαμε! Με έξοδα δικά μας. Όλα αυτά τα χρόνια στηρίξαμε την ομάδα στα εύκολα και δύσκολα,αρχικά ως οπαδοί και φέτος έως και παίχτες! Πολλά τα λάθη της διοίκησης, πάρα πολλά! Φέτος φτάσαμε να αγωνιζόμαστε με τα χρώματα της ομάδας μας 10-15 άτομα-οπαδοί για να σώσουμε την ομάδα που αγαπάμε!
Παλέψαμε όσο δε παει,με όλα τα δυναμάρια μας! Τριγυρνούσαμε και μαζεύαμε τριάρες και τεσσάρες σε χωριουδάκια και γινόμασταν περίγελος. Φτάσαμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και με 10 παίχτες. Όλοι είχαν "άχτι" τον Αμφίλοχο,να τον βρουν αδύναμο και να τον ρεζιλέψουν. (Ο τροχός γυρίζει) Δεν το κατάφεραν όμως. Όλοι δίναμε το 200% των δυνάμεων μας σκυλιάζαμε σε κάθε αγώνα ενώ ξέραμε το αποτέλεσμα! Μια παρέα 15 ατόμων, μια οικογένεια! Σε όλα μαζί σε χαρές και σε λύπες! ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ
Τώρα έχουμε φτάσει να μιλάμε για συγχωνεύσεις, δεν κρύβουμε πως στην αρχή ήμασταν αρνητικοί. Καθώς μια ομάδα όπως η Μπούκα έφτασε να αγωνίζεται στο γήπεδο μας αλλά και να μας πετάει και εκτός αυτού αλλά και πολλά άλλα! Σαν οπαδοί πλέον, μετά και την χθεσινή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε τα ξεχνάμε όλα αυτά και στρεφόμαστε υπέρ της συγχώνευσης ενώ έχουμε και αρκετές επιφυλάξεις. Ξαναλέμε οτι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, δεν στηριζόμαστε και ούτε θα στηριχτούμε σε κανέναν από τα μεγαλοστελεχη.
Ας βγει σε καλό.
ΧΑΡΑ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΦΕΡΕΣ – ΛΥΠΗ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΡΕΣ.
Χαρά που σε είδα στα πρώτα σου ματς, να παίζεις στα χώματα της
Κατασκήνωσης. Που άναψα το πρώτο καπνογόνο στο πρώτο σου γκολ. Που
κρεμάσαμε τα πρώτα μας πανιά με το δελφίνι μας για σήμα. Που ανέβηκες
την πρώτη φορά στο Β΄ Τοπικό κι ακόμα κι όταν γυρίσαμε στην Γ’ πάλι με
χαρά το κάναμε. Που ταξιδέψαμε μαζί σε όλη την Αιτωλοακαρνανία. Που
πήραμε για πρώτη μας φορά πρωτάθλημα και μετά το Β’ βρεθήκαμε για πρώτη
φορά και στα «σαλόνια» του Α’ τοπικού. Λύπη νιώσαμε όταν
βλέπαμε το ίδιο μας το χωριό να απέχει, να υπονομεύει και ίσως να
στέκεται απέναντι στο εγχείρημα που ξεκίνησαν μια χούφτα ανθρώπων το
2005. Αλλά την ξεπεράσαμε όπως και άλλα εμπόδια. Ήρθαν όμως και άλλες
λύπες ταυτόχρονα με τις χαρές, τις οποίες και τελικά επισκίασαν. Λύπη
που αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το χωριό μας για την Αμφιλοχία. Για τις
φανέλες μας που άλλαξαν χρώματα για να προσαρμοστούν με τις επιταγές των
χορηγών. Για την υπόσχεση της επιστροφής μας στην Μπούκα σε καινούριο
γήπεδο η οποία δεν τηρήθηκε ποτέ. Για την φημολογούμενη συγχώνευση –
αφανισμό της ομάδας μας.
Έτσι η ιστορική άνοδος του Παναμβρακικού μας στην Γ’ Εθνική κατηγορία, αντί για γλυκιά, μας αφήνει πικρή γεύση. Φυσικά
δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι το μέγεθος μας – σαν χωριό, ομάδα,
οπαδοί – δεν θα άντεχε να σταθεί όπως θα θέλαμε σε μία κατηγορία όπως
το Α’ Τοπικό, κατηγορία στην οποία αγωνίζονται ομάδες αστικών κέντρων
όπως το Μεσολόγγι και η Ναύπακτος. Το γιγάντωμα της ομάδας μας ήταν
τεχνητό, αποτέλεσμα της φιλοδοξίας συγκεκριμένων ανθρώπων που
διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Μόνο έτσι θα
μπορούσε η ομάδα μας να προσελκύσει την αφρόκρεμα των ποδοσφαιριστών του
Νομού. Εδώ λοιπόν είναι το ιδανικό σημείο για να κάνουμε σαν οπαδοί και
εμείς της αυτοκριτική μας. Δεν θα δικαιολογηθούμε. Μας άρεσε. Μας άρεσε
που μπήκε η ομάδα μας σφήνα στα παραδοσιακά σωματεία της περιοχής
αρχικά και του Νομού τελικά.
Τυφλωθήκαμε από τις συνεχόμενες ανόδους και τις νίκες. Αφήσαμε
την ροή των γεγονότων να μας παρασύρει και όταν αντιληφθήκαμε κατά που
πηγαίνει το πράγμα, είχαμε λίγες δυνάμεις και χρόνο για να αντιδράσουμε.
Έτσι φτάσαμε στην φημολογούμενη συγχώνευση με ομάδα της περιοχής.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν στεκόμαστε εξαρχής αρνητικά σε
τέτοιου είδους εγχειρήματα. Ζούμε στην επαρχία, σε περιοχές με μικρούς
οικισμούς και ελάχιστα αστικά κέντρα. Οι συνεργασίες ανάμεσα σε σωματεία
και η υπέρβαση τοπικισμών είναι θεμιτές για εμάς. Πρέπει όμως εδώ να
κάνουμε το ερώτημα. Τι είδους συγχωνεύσεις και συνεργασίες θέλουμε;
Αυτές που γίνονται από τα κάτω με συνεργασία ανθρώπων με αγάπη για το
ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό; Ανθρώπων που θα δημιουργήσουν μία ομάδα
που θα εκπροσωπεί ισάξια μια ευρύτερη περιφέρεια χωρίς κομπλεξισμούς και
συμπλέγματα ανωτερότητας; Ή θέλουμε συγχωνεύσεις υπαγορευμένες από
προσωπικές φιλοδοξίες για να προαχθούν συμφέροντα, αποφασισμένες από
προέδρους και προύχοντες, από τα πάνω δηλαδή; Νομίζουμε στην περίπτωση
του Παναμβρακικού είναι ξεκάθαρο τι είδους «συνεργασία» βρίσκεται εν
εξελίξει.
Σε μία χρονιά δύσκολη για τους Dolphins ( κάτι το οποίο δεν
είναι της παρούσης και θα αναλυθεί άλλη στιγμή ) ήρθε και η συγχώνευση
σαν κάτι παραπάνω από φήμη, παραμονές των ιστορικών αγώνων play-off που
θα έδινε η ομάδα με έπαθλο την άνοδο στις εθνικές κατηγορίες. Η απόφαση
που πάρθηκε ήταν η παρουσία μας στην εξέδρα με καθιστική διαμαρτυρία και
πανιά με τα οποία εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε είδους
συγχώνευση-συνεργασία-μετονομασία. Το μήνυμα ήταν και είναι ξεκάθαρο:
ΠΑΝΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ – ΣΗΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ. Όσο για τον τελευταίο
αγώνα της ομάδας, αυτόν που έμελλε να μετατραπεί σε «φιέστα» ανόδου η
στάση μας ήταν ξεκάθαρη με την αποχή μας. Για μας αυτό το ματς ήταν
πιθανότατα η ταφόπλακα για τον Παναμβρακικό. Ούτως ή άλλως υπάρχει
πληθώρα πρόθυμων χειροκροτητών – εμείς δεν λογίζουμε τους εαυτούς μας ως
τέτοιους, συνεπώς η παρουσία μας ήταν περιττή.
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν είμαστε σε θέση να το
γνωρίζουμε. Αυτό που εμείς μπορούμε να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας,
είναι ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε αυτό που ξεκίνησε το 2005 να μην
λήξει με αυτό τον τρόπο. Είτε στην Γ’ Εθνική, είτε στο Γ’ τοπικό. Δεν
έχουμε αμφιβολίες ότι θα υπάρξουν δυσκολίες αλλά θα τις αντιμετωπίσουμε
όταν αυτές έρθουν. Σίγουρα πάντως αυτή η περιπέτεια είναι ένα πολύ καλό
μάθημα για όλους μας καθώς και όσους ασχολούνται με το άθλημα,
παρακινούμενοι από αγάπη για το τοπικό ποδόσφαιρο – με όλα τα καλά και
τα στραβά του. Κι εμείς σίγουρα βγαίνουμε πιο σοφοί από αυτή τη
διαδικασία.
ΥΓ1. Μαζί με την ομάδα μεγαλώσαμε κι εμείς. Ίσως όχι σε νούμερα
όπως θα έλεγε κάποιος πικρόχολα – δέκα μ...ς παραμείναμε – αλλά σίγουρα
στον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τα πράγματα και λαμβάνουμε αποφάσεις.
ΥΓ2. Το αγωνιστικό σκέλος έμεινε δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Θα
είναι κρίμα όμως να μην αναγνωρίσουμε την προσπάθεια των παιδιών της
ομάδας που πέτυχαν ένα σπουδαίο επίτευγμα και κέρδισαν με το σπαθί τους
την άνοδο στην Γ’ Εθνική. Συγχαρητήρια σε όλους τους ανθρώπους που
συμμετείχαν στην μεγάλη αυτή επιτυχία, είτε βρίσκονται ακόμα στον
σύλλογο είτε όχι. Γιατί δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι χάρις σε όλους
αυτούς, τα τελευταία χρόνια ακούστηκε τόσο συχνά η αγαπημένη μας ατάκα:
«Ποια είναι αυτή η Μπούκα;».
DOLPINS GRUPPO ‘05
